داستان سنگها و دلها.

   گاهي سنگ دل مي شکند و گاهي دل سنگ مي شود. گاهي نيز آنقدر سنگ دل مي شکند که دل سنگ مي شود. شايد بگويي ميان سنگ و دل شباهتي نيست اما نه سنگ و دل با هم آشنايند. گاهي سنگ ن چنان سنگ مي زنند که دل سنگدل مي شود. مي دانم مي خواهي بگويي دل شيشه است دل را چه به سنگ؟ اما سنگ که به دل مي خورد، شيشه ي دل مي شکند و آنقدر مي شکند که همه ي شيشه ي دل ريز ريز فرو مي ريزد و هيچ کس دلي را که شکسته است دوباره شيشه نمي اندازد بلکه از سنگ مي سازد تا با هيچ سنگي دوباره نشکند. آري اگر دل سنگ مي شود تقصير از سنگهاست.

   آنکه سنگ به دل مي زند سنگدل است، آري شيشه شکستن سنگدلي مي خواهد. سنگ بايد بود تا سنگ برداشت و به شيشه اي زد. همه مي دانند سنگ و شيشه از يک جنس نيستند، شيشه شکستني است و سنگ مي شکند. شيشه نازک است و سنگ سخت و در فلسفه مي گويند جمع ميان دو ضد محال است. پس چگونه دل سنگدل مي شود يا چگونه شيشه سنگ مي شود؟

   دل نازک است نازکش مي خواهد اما وقتي دل نازک به جاي ناز، سنگ خورد از هر چه راستي و مهرباني است مي ترسد. سنگ سرد است و نگاه سنگدل هم سرد است. اولش، آن اول اولش همه ي دلها شيشه بودند، مي شد همه چيز را از پشت شيشه ها ديد، اما يک سنگ و فقط يک سنگ. . گاهي کسي به عمد سنگي به شيشه اي مي زند؛ يک خيانت، يک بازي با احساس، يک فريب، يک دروغ و. . و گاهي نه به عمد يک تمسخر، يک نگاه، يک سکوت، يک کلمه و . و اينها شايد سنگ نباشند اما سنگريزه هايي هستند که با هر ضربه آنها شيشه ي دل ترک بر مي دارد و همين سنگريزه ها بالاخره شيشه اي را مي ريزند. شايد فکر کنيم ما سنگ به دست نمي گيريم اما آيا حواسمان به سنگ ريزها نيز هست، گاهي سنگ ريزه ها از سنگ ها خطرناکترند.

داستان سنگها و دلها...

داستان مرگ و زندگي...

روشنايي آفتاب، مثل ماه